‘मेरी आमा रुँदा छोरीहरू सम्झाउँछन्’

शंकर भण्डारी, ल्याब टेक्निसियन
पश्चिमाश्चल क्षेत्रीय अस्पताल, पोखरा 

सम्मानको श्रृंखला 

म स्वास्थ्यकर्मीसँगसँगै खेलाडी पनि हुँ । नेपालका कोरोना भाइरसको संक्रमण देखिनु अघिसम्म साँझको समय पोखराको रंगशालामा बित्थ्यो । त्यहाँ म स्क्वायस खेल्थेँ । साइक्लिङ गर्थें । म कास्की जिल्ला साइक्लिङ संघको अध्यक्ष हुँ । त्यसैले दिनको केही घण्टा यो खेलको विकास र संभावनाका विषयमा समेत केन्द्रित हुन्थ्यो । अहिले त्यो दिनैकी बदलिएको छ । दिनको १२ घण्टा भन्दा धेरै समय अस्पतालमा नै बित्छ । चिया, खाजाको मतलब हुँदैन । अन्य स्वास्थ्य संस्थासँग समन्वय गर्ने, स्याम्पल कलेक्सनको काममा समय खर्च भइरहेको छ ।
डाक्टरहरूले ज्वरो क्लिनिकमा आउनु भएका बिरामीलाई गर्नु भएको ‘रिकमेन्ड’ अनुसार रयापिड डाइग्नोसिस टेस्टका लागि स्याम्पल कलेक्सन गर्छु । स्याम्पल कलेक्सन गर्दा पीपीई लगाउँछु । दिनभरको लागि एउटा पीपीई भएकाले स्याम्पल कलेक्सन एकै समयमा गर्ने गरेका छौं । पीपीई लगाउँदा ध्यान दिएर लगाउनु पर्छ । शरीरको छाला देखाउनु हँुदैन । त्यसैले यो लगाउन एकले अर्कालाई सहयोग गर्नुपर्छ ।  नयाँ स्वास्थ्यकर्मी साथीहरूलाई पीपीई लगाउन सहयोग चाहिन्छ । त्यो काममा पनि म व्यस्त हुन्छु ।
कहिले काहीँ बैठकहरूमा भाग लिन गाउँपालिका पुग्नुपर्छ । त्यता जान नपर्दा दिनभर अस्पतालमा नै व्यस्त हुन्छु । विशेष अवस्थामा राति अबेरसम्म पनि अस्पतालमा नै हुन्छु । अस्पतालबाट घर फर्केपछि मेरो पहिलो काम भनेको नुहाउने र अस्पताल जाँदा लगाएको लुगा धुने हो । म आफ्नो लुगा आफैं धुन्छु । विशेष गरी अस्पताल जाँदा लगाएको लुगा परिवारका सदस्यलाई धुन दिन्न । मेरा दुई जना छोरीहरू छन् । उनीहरू सानै छन् । मेरो मोवाइल छोरीहरूलाई छुन दिन्न । मेरो कोठामा पनि उनीहरूलाई नआउन भनेको छु । उनीहरू निकै समझदार छन् । छोरीहरू आफैं सचेत छन् ।
उनीहरूले मेरो पेशालाई बुझेका छन् । कोरोना संक्रमण सुरु भएपछि मैले उनीहरूलाई परामर्श गरेको थिएँ । पेशाको बारेमा बुझाएको थिएँ । अस्पतालमा आफ्नो आवश्यकता बारे भनेको थिएँ । त्यो परामर्श निकै उपयोगी भएको अनुभव गरेको छु । त्यो परामर्श निकै उपयोगी भएछ । छोरीहरू मेरी आमा (उनीहरूकी हजुरआमा) लाई सम्झाउँछन् । ‘मेरी आमा भो पर्दैन जागिर खान’ भन्दै दिनको एकपटक रुनुहुन्छ । उनीहरू हजुरआमालाई सम्झाउँछन् । ‘हजुरआमा त्यसो नभन्नु, हाम्रो बाबा अस्पताल जानुपर्छ घर बसेर हुँदैन’ भन्छन् । उहाँ नातिनीहरूले भनेपछि अलि सम्झिएजस्तो गर्नुहुन्छ । म पनि आमालाई दिनको एकपटक सम्झाउँछु । सावधानी अपाउनु पर्छ । सर्तक हुनुपर्छ आमा चिन्ता गर्नु हुन्न भन्छु । आमाको मन न हो, चिन्ता लाग्नु स्वभाविक हो । म अस्पताल जानु आवश्यक छ भन्छु । सम्झाईबुझाई गर्दा आमा अलि सम्हालिनु हुन्छ ।
म एक स्वास्थ्यकर्मीको हैसियतले के भन्छु भने, त्रासित हुनु हँुदैन । सावधानी अपनाउनुपर्छ । सामाजिक दूरी कायम गरेर सरकारले लागू गरेको लकडाउनलाई पूर्ण पालना गरे जोखिमबाट टाढा रहन सकिन्छ । हामी स्वास्थ्यकर्मीहरू संक्रमण फैलन नदिन रात दिन नभनी खटिरहेका छौं ।
समुदायलाई कोरोना संक्रमणको जोखिमबाट जोगाउन बचाउन काम गरिरहेका छौं । कोरोनालाई परास्त गर्न हामीलाई नागरिकको सहयोग चाहिएको छ । हाँच्छ्यू गर्दा, खोक्दा आएको छिटा हाम्रो मुखमा आँखा नाकमा प¥यो भने भाइरसको संक्रमण फैलिने हो । त्यसैले सामाजिक दूरी अत्यन्तै महत्वपूर्ण । सामाजिक दूरी कायम गर्न म सबैलाई अनुरोध गर्छु ।

नोट ः शब्द घरले तयार पारेको यो सामग्री सञ्चारमाध्यम वा अन्य प्रयोजनका लागि प्रगोग गर्नु पर्ने भए अनिवार्य रूपमा स्रोत उल्लेख गर्नुपर्ने छ ।